Μία έκτρωση που δεν έγινε

Ονομάζομαι Β.Γκ. Παρακολουθώ το σταθμό σας δύο χρόνια τώρα. Κατ΄ αρχήν σας ευχαριστώ γιατί συμβάλλετε με την παρουσία σας, σε πολλές ελπίζω καλές αλλαγές, στη ζωή μου. Κατά δεύτερον για να σας αναφέρω, σχετικά με το χθεσινό σας θέμα περί εκτρώσεων, την προσωπική μου εμπειρία, που νομίζω κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι αφορά όποιον φοβάται και προχωρά σε άμβλωση. "

...Φεβρουάριος του 2001.

Εμπιστευόμενη τα λεγόμενα των θεραπόντων Ιατρών μου, που μου χορηγούσαν φάρμακα για το χρόνιο πρόβλημά μου (αυχενικό σύνδρομο), αποφάσισα μετά από 4 μήνες καθυστέρηση και κατόπιν συνεννόησης με το γυναικολόγο μου να κάνω ένα απλό τεστ εγκυμοσύνης. Το οποίο βγήκε θετικό και κατόπιν αυτού ξεκίνησε το μαρτύριό μου. Στην ερώτηση του γυναικολόγου μου τι θέλω να κάνω, να συνεχίσω την εγκυμοσύνη ή να τη διακόψω, εγώ αυθόρμητα απάντησα θα τη συνεχίσω. Ο γιατρός μου με ενημέρωσε για τις επιπτώσεις λόγω των φαρμάκων που ελάμβανα εδώ και πόσο καιρό και τα οποία δημιουργούσαν εκτός από καθυστέρηση και τερατογεννέσεις.

Μέχρι τον Ιούνιο του 2001 τα πάντα πήγαιναν καλά και φυσικά για το παιδί που κυοφορούσα, κάνοντας και τις απαραίτητες εξετάσεις, αίματος και υπερηχογραφήματα. Αρχές Ιουνίου του 2001 ημέρα Σάββατο, θα κάναμε τον τελευταίο υπέρηχο έλεγχο για να προσδιοριστεί η θέση του παιδιού, επειδή τη συγκεκριμένη ημέρα έμπαινα στον ένατο μήνα.

Όλα φαίνονταν υπέροχα εκείνην την ημέρα. Το πρωί εκκλησιαστήκαμε με το σύζυγο και τα δύο παιδιά μας (είχαμε ήδη δύο παιδιά 10 και 8 ετών αντίστοιχα), μεταλάβαμε και τα "Άχραντα Μυστήρια" και είμαστε καθ΄ όλα έτοιμοι για το καθορισμένο ραντεβού. Η εξέταση θα γινόταν στο νέο μηχάνημα (3d) και θα βλέπαμε το μωρό μας με μεγάλη ευκρίνεια. Μας υποδέχτηκαν ο γιατρός μου, μία μαία και ο χειριστής του μηχανήματος, ο καλύτερος για τα τότε δεδομένα.

Και ξεκινάει η εξέταση. Για κάμποσα λεπτά ο χειριστής εξηγώντας μας τι βλέπουμε στην οθόνη, ξαφνικά σιωπά. Γυρίζει και με ρωτά με καλυμμένη απάθεια αν έχω άλλα παιδιά και μόλις του απαντώ κάνει ένα α.. Και μου λέει ευτυχώς, γιατί η εικόνα του παιδιού δεν είναι καθόλου καλή. Δεν μπορεί να εντοπίσει το ένα του πόδι, δεν βλέπει τη μισή του παλάμη και λείπει το μισό χείλος του και ο μισός θώρακας. Αυτό το παιδί πάσχει από το σύνδρομο "Robin". Δεν έχει σημασία που δεν έχουμε ιστορικό στην οικογένεια ενός παρόμοιου συνδρόμου. Όμως η επιστήμη έχει προχωρήσει και υπάρχει λύση. Τον ρωτάω με μισή φωνή ποιά λύση, ελπίζοντας σε κάτι θετικό και μου απαντά να κλείσω ραντεβού άμεσα και με μια επέμβαση όλα θα τελειώσουν καλά.

Πιστεύοντας σ΄ αυτό το καλά και μην ψάχνοντας παραπέρα, επιτόπου κλείνω το ποθητό ραντεβού. Και φεύγω από εκεί καταρρακωμένη. Ένα άψυχο κουβάρι. Ο γιατρός μου με κοιτά περίεργα και ο άντρας μου με κρατάει προσπαθώντας να πάρει κουράγιο από εμένα, αλλά μην μπορώντας να κρατηθεί κλαίει απαρηγόρητος. Λέω δεν πειράζει, ίσως τ΄ αξίζουμε κάτι τέτοιο, αλλά και πάλι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα. Ο Θεός ποιός ξέρει, αν θέλει διορθώνει τα πάντα...

Την άλλη ημέρα Κυριακή. Το πρωί στη λειτουργία πιάνω μια γωνιά να μη με βλέπει κανείς και κλαίω. Κλαίω και σταματημό δεν έχω. Όμως δεν σταματώ να ζητώ την θετική Του παρέμβαση. Τ΄ απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο γυναικολόγος μου! Χωρίς περιστροφές μου μιλάει με αυστηρό ύφος λέγοντάς μου τί πάω να κάνω...και δεν με είχε για τέτοιο άνθρωπο...νόμιζε ότι πίστευα στο Θεό και το εννοούσα... Τον ακούω και αναρωτιέμαι, τί λέει; Τέτοιες στιγμές που περνάω ότι περνάω έχω κι έναν άνθρωπο να μου μεγαλώνει το πρόβλημα!

Τί είναι αυτά που λες του αντιτίθεμαι και μου απαντά: "Καλά, εσύ δεν είχες πει ότι ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται να ρίξεις το παιδί;" Και συνεχίζω να το υποστηρίζω του απαντώ. "Όχι" μου λέει "Έκλεισες τη Δευτέρα ραντεβού για να κάνεις ευθανασία στο παιδί σου" και μένω εμβρόντητη! Εγώ δέχθηκα, είπα, να κάνουν οι γιατροί κάτι για το καλύτερο του παιδιού και όχι ευθανασία. "Εκείνοι όμως αυτό εννοούσαν" μου είπε. "Αν δεν το θες αυτό πάρε τώρα και ακύρωσε το αυριανό ραντεβού. Ό,τι και να γίνει είσαι στον ένατο, να το γεννήσεις όταν έρθει η ώρα και βλέπουμε τι θα κάνουμε από εκεί κι ύστερα!" και μου έκλεισε το τηλέφωνο, αφήνοντάς με εμβρόντητη!

Από εκεί και πέρα πέρασα έναν μήνα και τέσσερις επιπλέον ημέρες χωρίς να κοιμηθώ, χωρίς να θέλω να φάω τίποτε και κάνοντας καθημερινά την παράκληση της Παναγίας μας, νιώθοντας ότι από εδώ και πέρα τίποτε δεν ήταν ξανά ίδιο! Σάββατο, 7 Ιουλίου 2001, έκλεισα και τον ένατο. Επικοινωνώ με το γυναικολόγο μου, ο οποίος με ενημερώνει ότι εάν μέχρι τη Δευτέρα, 9 Ιουλίου δεν έχω ενδείξεις τοκετού θα πρέπει να με δει από κοντά.

Όπως κι έγινε. Με είδε, το παιδί ήταν ζωντανό, αλλά δεν έλεγε να έρθει. Την Τετάρτη 11 Ιουλίου, στις 7:00 π.μ. θα έρθεις έτοιμη για να γεννήσεις! Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια! Μου εξήγησε απλά και κοφτά! Και όντως, ξημερώνοντας η Τετάρτη της 11ης Ιουλίου 2001, Βρισκόμουν με τη βαλιτσούλα μου στο μαιευτήριο μαζί με τον σύζυγό μου!

Με παρέλαβαν στην είσοδο λες και με περίμεναν! Έτσι ήταν, όντως με περίμεναν. Περίμεναν να δουν το τέρας. Ένιωσα ότι είχα βρεθεί στο επίκεντρο ανθρώπων επιστημόνων που αντί να με βλέπουν ως άνθρωπο, με έβλεπαν σαν αντικείμενο για πείραμα! Όταν μου είπαν ότι ξεκινάμε και είδα τα μάτια της μαίας να με κοιτούν περίλυπα αντέδρασα! Της είπα να βγει έξω! Τη ρώτησα νευριασμένη "το χεις δει το παιδί μου και με λυπάσαι;" και δεν μου απάντησε. Βρέθηκα σ΄ ένα χώρο μεγάλο και γύρω μου είχα ένα σωρό κόσμο. "Τί είναι όλοι αυτοί;" ρωτάω ανήσυχη το γιατρό μου. "Γιατροί με ειδικότητες σχετικές με το πρόβλημα του παιδιού" μου λέει. Να βγουν όλοι έξω άρχισα να φωνάζω... κι ενώ οι τοκοδύνες είχαν κάνει τη δουλειά τους, εγώ δεν δεχόμουν να γεννήσω υπό τέτοιες συνθήκες.

Μ΄ άφησαν τελικά μόνη μου με τον γιατρό μια μαία και τον άντρα μου. Και μέσα σε 10΄ λεπτά κανείς εκτός από εμένα δεν πίστευαν στο θαύμα! Γεννήθηκε ο γιος μου, ένα αρτιμελέστατο, υπέροχο και πανέμορφο μωρό που δεν μου τ΄ άφησαν να το χαρώ, όπως είχα χαρεί στο παρελθόν τ΄ άλλα δύο μου παιδιά, γιατί το περιφέρανε από γιατρό σε γιατρό για να επιβεβαιώσει ο καθένας με τη σειρά του το πόσο υγιή γεννήθηκε το αναμενόμενο "τέρας".

Συγγνώμη που σας κούρασα! Μου ήταν βέβαια δύσκολο να ξαναζήσω εκείνες τις στιγμές, ελπίζω όμως να βγει κάτι καλό για πολλούς ανθρώπους! Όσο για εμάς, είμαστε πανευτυχείς γονείς και δοξάζουμε το Θεό γι΄ αυτό που μας αξίωσε να ζήσουμε, έχοντας πλέον τρία παιδιά και το τρίτο μας παιδί να ξεχωρίζει για έναν και μοναδικό λόγο. Είναι παιδί πολλής και πονεμένης προσευχής! Όχι μόνο δικιάς μας προσευχής! (Μαζί με εμάς προσευχόντουσαν ο Πνευματικός μας, ένα ολόκληρο μοναστήρι της "Παναγιάς των Βρυούλων" και κάποια από τα αδέλφια μου... προέρχομαι από πολύτεκνη οικογένεια 12 παιδιών...).

Σας ευχαριστώ! Εύχομαι ο Θεός να σας φωτίζει και να σας δυναμώνει στο έργο σας!

Κείμενο από mail που λάβαμε. Τα πλήρη στοιχεία της ακροάτριάς μας τηρούνται στο αρχείο μας.

Πηγή: αναρτήθηκε στο Όπου Γης - Στις Ορθόδοξες Γειτονιές του Πλανήτη – Ορθόδοξη Μαθητεία